lunes, 28 de agosto de 2023

MARIN. QUÉ FUE DE... 'HOME DE MARÍN' POR ANGEL G. CARRAGAL

'Patrón de Costa' Autor: Manuel Torres. Museo M. Torres

Marín ha servido de inspiración a muchos poetas sobre todo locales, para sus poemarios, por citar a algunos y entre otros: Luis Almazán (Cos dados do Sono), Victor Castro ‘VCalo’ (Retellando: Marín, a miña segunda patria); Francisco F. Morales Santiago (Gacetilla: Marín); Manuel Cambeiro (Onde estarán as fermosas roseiras); Josefa Area Moreira (Falando con Versos)… Incluso el escritor y poeta celanovés Celso Emilio Ferreiro también dedicó una de sus poesías a la tierra marinense: ‘Marín de maruxía e veiramar prantada (sic)…’ con la que participó en los ‘II Juegos Florales’ convocados por la ACA Santa Cecilia a finales de los años cincuenta.

No solo a poetas sirvió Marín como inspiración sino también como tema de certámenes literarios o de poesía convocados por distintas asociaciones o entidades como es el caso del ‘Premio de Poesía ‘Manuel María’ que hace algo más de un cuarto de siglo realizaba (1997) la Librería Casalderrey (existente entonces en la calle Jaime Janer regentada por el escritor José Ruiz Guirado) y al que yo hice un seguimiento informativo por lo importante que aquel concurso suponía para Marín. Fueron diversas las obras presentadas destacando la que se llevó el premio: ‘Home de Marín’, de la escritora vilagarciana, repetidamente galardonada a lo largo de su trayectoria poética, Alba Rodríguez Santos (1984).


Pero ¿qué fue de aquella poesía?. No la vi publicada en ningún poemario. Quizás haya quedado en poder del convocante y ahora se encuentra guardada en algún ‘baúl de los recuerdos’, como en el mío, de donde la rescaté para este rincón en homenaje ‘a os vellos homes de mar de Marin’.


Alba Rodríguez Santos, autora de la poesía'Home de Marín'

‘O fume da súa pipa / quenta o seu ancián rostro. Camiña despaciño / sobre a ribeira do esquecemento. Recorda a súa barca de madeira / A que lle ensinou rincóns ocultos / mentres unha faneca / salpicalle os arapos do tempo. É un ancián / Sen máis familia / cas olas do mar e o tabaco. Sobre a costa de Marín / da longos paseos / Intentando recordar / a muller da súa vida / ¡A súa barca de madeira!. ¡A vé! / Encontrábase amarrada / a metros do velliño / más os seus brazos débiles / xa non reman / pois as súas pernas temblan / e a súa alma pesa no vento.

Home de mar / que vives xa en terra / Dexexas morrer / Picar no anzol da morte / E ser enterrado / Para voar o ceo das sirenas / unha noite / cando a barca de madeira / se hunda na distancia / duha vida de pesca / dunha canción mariñeira’.


Aún guardo, junto con su poesía, las palabras que la autora pronunció en la entrega que se le hizo del premio reiteradas en una entrevista que le realicé para este periódico (9 de noviembre de 1997): “Home de Marín es una tierna y cariñosa poesía cual dedicatoria homenaje a un lobo de mar marinense”.

 

No hay comentarios:

Publicar un comentario