"Marín foi sempre vila mariñeira. Pero hoxe vive de costas ao mar… e tamén de costas á terra"
Dende esta realidade, quero
compartir unha preocupación que moitos calamos pero que afecta ao futuro de
toda a vila e pensó que é Unha solución a moitos dos problemas do concello:
Marín leva anos encerrada no seu porto, esquecendo que tamén existe un tecido
empresarial máis alá do perímetro portuario, que loita por sobrevivir sen
espazo, sen apoio e sen horizonte.
A actividade do porto é, sen
dúbida, vital. Pero non pode ser a única aposta económica dunha vila que aspira
a medrar. As pequenas e medianas empresas que operamos fóra do porto sufrimos a
falta absoluta de solo industrial, a ausencia dunha planificación clara e, porque
non dicilo, unha certa inercia institucional que nos ignora. Marín, a día de
hoxe, non ofrece lugar para que novos proxectos se instalen nin para que os
actuais poidan medrar legalmente.
Mentres tanto, o discurso
oficial continúa orbitando arredor do porto e da escola coma se toda a riqueza
presente e futura da vila pasase exclusivamente por el. Pero sen tecido económico complementario,
sen empresas que xeren emprego e valor engadido, sen industria limpa ou
servizos innovadores, non hai crecemento real posible. Hai estancamento. Ou,
peor, abandono.
Quizás esa é a estratexia para
seguir no gobernó, pero non e futuro para Marín con concello.
É urxente habilitar novos
espazos industriais —polígonos, portos secos ou zonas empresariais seguras e
legais— e poñer en marcha unha estratexia municipal que integre tamén ás
empresas de fóra do porto. O futuro de Marín non está só nas grúas, está tamén
nos talleres, nas oficinas, nos proxectos pequenos que xeran emprego local e
pagan impostos aquí.
E cando falamos de abrir Marín
ao mar, deberiamos facelo en serio. Hoxe, o porto e a Escola Naval forman unha
barreira de máis de tres kilómetros que impide mesmo ver o mar desde boa parte
da vila. Noutras cidades estanse recuperando espazos militares e portuarios
para o uso cidadán. Por que aquí non?
Non se trata de eliminar nada,
senón de compartir. De humanizar. De facer que o mar volva ser parte da vida
diaria da veciñanza. Paseos, zonas verdes, actividades culturais ou económicas
poderían coexistir cos usos actuais se houbese vontade política e visión de
futuro.
Marín foi sempre vila
mariñeira. Pero hoxe vive de costas ao mar… e tamén de costas á terra. Se
queremos garantir un futuro para a nosa mocidade, debemos abrir todos os
camiños: os do mar, si, pero tamén os do solo industrial, do emprego digno e da
aposta polo talento local.
Hai que abrir Marín pero hai
que abrila toda.
Por José Souto Piñeiro
Empresario con PEME afincada en Marín
No hay comentarios:
Publicar un comentario